ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο A LA CARTE ΘΕΟΣ (ΓΕΥΣΙΓΝΩΣΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΠΡΟΣΧΩΜΕΕΝΝΝ...)

Γράφει ο Κυανούς Ουρανός

Ένα κοινό και σύνηθες «πρόβλημα» που αντιμετωπίζουν οι πελάτες ενός εστιατορίου, είναι όταν θα πρέπει να επιλέξουν μεταξύ menu à la carte ή degustation *. 

 Στο à la carte menu ο πελάτης επιλέγει το γεύμα του, από τον κατάλογο (à la carte), τα οποία αναγράφονται ανά κατηγορία (ορεκτικά, σαλάτες, ζυμαρικά, κυρίως, επιδόρπια κτλ.) με την σειρά και τον τρόπο που επιθυμεί ο ίδιος.

Μπορεί δηλαδή να διαλέξει σαν πρώτο πιάτο μία σαλάτα στη μέση, μαζί με ένα ορεκτικό και μετά το κυρίως πιάτο ή απλά να πάρει κατευθείαν ένα κυρίως πιάτο χωρίς ορεκτικό. 

Ομοίως και για τα ποτά αφού μπορεί να επιλέξει ένα appetizer για αρχή, και μετά οίνον ή άλλο ποτό με τα πιάτα του ή κι απλά σκέτο νεράκι (bourboulise ή όχι). Παρομοίως και τα επιδόρπια, αν τραβά η όρεξίς του.

Είναι ο τρόπος επιλογής του γεύματος, που δίνει μεγαλυτέραν ελευθερίαν στον πελάτην, αφού μπορεί να επιλέξει από τον κατάλογον ό,τι επιθυμεί ο ίδιος, να καθορίσει το χρονικό πλαίσιο του γεύματος και την σειρά σερβιρίσματος πιάτων και ποτών.

Ακόμα μπορεί να παραγγείλει για αρχή 2 πιάτα πατάτες τηγανητές με dressing sorbet κεράσι, ως σαλάτα λάχανο με σκορδοστούμπι, ως κυρίως γεύμα στιφάδο με extra κρεμμυδάκια και ως επιδόρπιο ... σμυρνέϊκα σουτζουκάκια. 

 Όλα με γνώμονα τι γουστάρει το στομάχι του κι αν δεν επαναστατήσουν τα τριγλυκερίδια. Αλλά είπαμε : ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!! Ο άνθρωπος ζει για να τρώει.

Στον αντίποδα το degustation menu (menu γευσιγνωσίας) είναι η ιδανική επιλογή του εστιατορίου και κατ’ επέκτασιν των chef και maitre de salle, ώστε να προσφέρουν στον πελάτη την πλήρη γαστρονομική εμπειρία, που θέλει να αποδώσει το εστιατόριο. 

 Ο πελάτης εκ των προτέρων λαμβάνει γνώσιν του τι περιλαμβάνει το menu. Πιθανόν μπορεί να επιλέξει πόσα στάδια θα έχει το menu γευσιγνωσίας αλλά αυτό που δεν μπορεί να επιλέξει είναι το τι θα σερβιριστεί.

Σε αυτήν την επιλογήν, το εστιατόριο προσπαθεί μέσα από διάφορα στάδια, τα οποία έχουν αρχή, μέση και τέλος με αλληλουχία πιάτων (συνοδευόμενα από την κατάλληλην επιλογήν οίνου ή άλλων ποτών), να δείξει στον πελάτην τις δυνατότητες, φιλοσοφίαν και τεχνικήν του εστιατορίου. 

 Αυτή είναι η σοφοτέρα επιλογή για το εκάστοτε εστιατόριον, ώστε να προσφέρει στους πελάτες την ορθοτέραν εμπειρίαν παραθέσεως και συνδυασμών.

Το "αρνητικό" για τον πελάτη είναι ότι δεν έχει δυνατότητα επιλογής πιάτων ούτε αλλαγών του menu ούτε ορισμού του χρονικού πλαισίου του γεύματος, καθώς αυτό εξαρτάται από το "τελετουργικό" του εστιατορίου. Βέβαια και η παραμικρή αλλαγή, έχει διαφορά στο συνολικόν αποτέλεσμα του menu.

Σημειωτέον ότι στα menu degustation, τα πιάτα είναι μικρού μεγέθους, ώστε και να μην υπάρχει κορεσμός αλλά και να μπορεί ο πελάτης να ολοκληρώσει την γευσιγνωσίαν, έχοντας κατανοήσει το όλο γευστικό concept και κυρίως (συμβουλή του πατρός μου) να σηκώνεσαι από το τραπέζι νοιώθοντας ότι χωρά ακόμη μια μπουκιά στο στομάχι. Τελικώς παραχωρείς ελευθερία στους ειδήμονες χάριν υγείας και "μεταγεύσεως" (όρος του chef Steve the Romean) αλλά κι εγκρατείας.

Πιθανότατα υγιεινότερον αυτό το menu επαφιόμενοι στην γνώσιν των εστιατόρων, αλλά ας θυμηθούμε ότι "όλοι δια μίαν αποκόμισιν ζουν". 

 Να μην παραγνωρίζεται ότι η μάνα μας νοιάζεται περισσότερον από κάθε ξένον, αφού "ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ" και βασιζόμενοι σε αυτό, κάποιοι άνοιξαν εστιατόρια με "μαμαδίστικο φαϊ" αλλά και πάλιν η αύρα της μάνας είναι αναντικατάστατη, ακόμα και μετά την μετάλλαξίν της σε "Μαίρη Παναγιωταρά"

Υπάρχει όμως αντίλογος ακόμα και στο αυθεντικό mama's menu (μαμαδίστικο φαϊ). Είναι διάχυτη η επιρροή του "κατοχικού συνδρόμου" (η ανασφαλεία του αύριο) με το κλασσικό "φάε παιδί μου, φάε - μην αφήσεις τίποτα στο πιάτο - θα σε τιμωρήσει ο Θεός αν πετάξεις το φαϊ - ό,τι πετάξεις θα το φάνε τα γουρούνια - άλλα παιδάκια πεθαίνουν γιατί δεν έχουν να φάνε κλπ.

 Έχω δει κι έχω δει σχετικά πράματα-σπουδάματα. Από ενήλικον κανακάρη βούβαλον (λόγω του "φάε, φάε") μέχρι 60άρα κόρη και μάνα να την χαρακτηρίζει ανορεξικιά η μάνα της, επειδή κατά την κρίσιν της δεν έτρωγε όσο θάθελε. Εύγε πάντως στην ανθιστάμενη κόρη, τουλάχιστον σε αυτό...

Τελικά δεν υπάρχει για την επιλογή menu η απόλυτη λύσις; Την λύσιν της μάνας την εξετάσαμε, τον πατέρα γιατί τον αγνοούμε; Δεν εννοώ τον πατέρα αλλά τον ΕΝΑ ΠΑΤΕΡΑ, τον πραγματικό Πατέρα. Ίσως αναρωτηθείτε για τι γεύμα ομιλώ. Το «οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» δεν σας λέει κάτι; Το ότι πέραν της γαστέρας πρέπει να θρέψομεν και την ψυχήν, πόσοι το αντιλαμβάνονται;

Ακόμα όμως και στο καθαρά "γευστικό-θρεπτικό" θέμα, πόσοι αναρωτήθηκαν γιατί τα αγιορείτικα (ή κι άλλα μοναστηριακά) γεύματα είναι τόσο γευστικά, κυρίως όμως υγιεινά για σώμα και ψυχή. 

 Αν η "μάνα είναι μόνον μία", ο Πατήρ είναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗΣ σαν Δημιουργός, κυρίως όμως με μοναδική κι αυθεντικήν Αγάπην για τα παιδιά του. Πάνω από όλα όμως το κριτήριό Του δεν είναι η υλιστική αντίληψις του "ζω για να τρώω" ούτε η πνευματική του "τρώω για να ευφραίνομαι" αλλά το "φροντίζω για την αιωνιότητά σου, για το πραγματικό μέλλον σου, για να θεωθείς!!!"

Ασφαλώς η επισήμανσις του άρθρου δεν είναι το θέμα του υλικού "καταλυόμενου" menu αλλά το menu της βιοτής και οι αντιλογίες των ορθοδόξων για όσα η Εκκλησία του Χριστού (που δεν έχει καμμιά σχέσιν με την ιεραρχία!!!) συνιστά αλλά δεν επιβάλει. 

 Γιατί αυτό, γιατί εκείνο, γιατί το άλλο; Μα ο Χριστός γνωρίζει όχι απλά καλύτερα αλλά γνωρίζει τα πάντα κι αν λες ότι Τον πιστεύεις ακολούθησε όλα όσα σου λέει. 

 Αυτό είναι το πραγματικό "πιστόμετρο", που κάποιοι αφελείς κι αδιάβαστοι επικαλούνται. Αν Τον πιστεύεις, εμπιστεύσου Τον, γιατί μόνον Αυτός σε νοιάζεται και παραφυλά στη γωνιά του δρόμου με Θεϊκή λαχτάρα να επιστρέψει το άσωτο τέκνο Του.

Όταν κοιμηθεί κάποιος δικός μας κλαίμε με οδύνη για την (δική μας) απώλεια (πιθανά κατηγορούμε και τον Χριστόν) αντί να σκεφθούμε ότι αυτό έγραφε το menu του Θείου Σχεδίου, με την απόλυτον γνώσιν και φροντίδα του καλού όλων και ειδικά του εκλιπόντος. Μπορούμε να το αποδεχθούμε με ευχαριστίαν;

 Να ακολουθήσουμε το «... εν παντί ευχαριστείτε· τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς» (Α'Θεσ.5-17) του Αποστόλου Παύλου; Αντί να κλαίμε μπορούμε να αναζητήσουμε και να διδαχθούμε από τους λόγους της απωλείας, γιατί τον πήρε στα ουράνια;

Γνώρισα κάποιον πατέρα, που "αποχαιρετώντας" δεύτερο μικρό παιδάκι, στις παρηγοριές των γύρω απαντούσε με χαρά "αυτό το αγγελάκι, μου το εμπιστεύτηκε ο Θεός για 3 χρόνια και τώρα το ζήτησε πίσω για να αναπληρώσει τα εκπεσόντα τάγματα των Αγγέλων". 

 Τι λεβεντιά, που θα έλεγε ο όσιος γέροντας Παϊσιος! Κι όμως οι δικοί του έπεσαν να τον φάνε. Δεν τον κατάλαβαν κι απ'όταν τον έχασαν, αναρωτούνται το γιατί, αντί να σκεφθούν αν εμπέδωσαν το δίδαγμά του.

Ρωτά ο άλλος "γιατί να νηστέψω;", ακούει και τον κάθε καρμοίρη να του λέει ότι ο Χριστός δεν μίλησε για νηστεία αλλά δεν διάβασε στο Ευαγγέλιο τις τόσες αναφορές του Χριστού σε νηστεία, που την καθιστούν μέρος του menu της Ορθοδοξίας. 

 Ακούει που απάλλαξε τον άλλον ο πνευματικός του από την νηστεία για συγκεκριμένους λόγους κι αντιδρά. Μα άνθρωπε, τα μέτρα του Θεού είναι πράγματι "έξυπνα" και προσαρμοσμένα στον καθένα. Τι νόμιζες, ότι "έξυπνα" μέτρα εξαντλούνται στην αντιμετώπιση του covid-19; "Έξυπνο" κι "οριζόντιο μέτρο για όλους" είναι ασύμβατες έννοιες.

Οποιαδήποτε αντίρρησις του Θεϊκού menu συνιστά έλλειψιν Πίστεως. Αναφέρω ένα παράδειγμα :

Κάποτε ένας "κολλητός" μου, ο Παναγιώτης ένανε ανά έτος αναμνηστικές εξετάσεις για επέμβασιν ογκολογικής φύσεως, που είχε υποβληθεί. Πλησιάζοντας την εποχή της εξετάσεως, τον καταλάμβανε τρόμος μην έχει υποτροπιάσει. 

 Ένα έτος είμασταν μαζί όταν έστειλε μήνυμα σε χαρισματούχο γέροντα (που αποδεδειγμένα του συμπαραστεκόταν στα οικογενειακά προβλήματα με εμφανέστατα αποτελέσματα) για ηθική συμπαράστασιν στις ήδη προγραμματισμένες εξετάσεις.

Άμεσα έλαβε απάντησιν : "μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά, μπορεί κάπως να αργήσουν αλλά όλα τέλεια". Δείχνοντας μου κι απορώντας για το μήνυμα, ρώτησε τη γνώμη μου στο "θα αργήσουν κάπως". Σε 3-4 μέρες μου τηλεφώνησε να μου λύσει την απορία μας : "επικοινώνησε η γραμματέας του γιατρού, ότι θα αναβληθούν οι εξετάσεις μια εβδομάδα λόγω επαγγελματικού ταξιδιού του ιατρού". 

 Οπότε τον ρωτώ : "τελικά θα κάνεις τις εξετάσεις;". "Γιατί να μην τις κάνω;" απαντά. "Γιατί σου είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν μπορεί να επαληθεύονται τα περίεργα μισά προφητικά και να αμφιβάλεις για τα υπόλοιπα. Αυτό συνιστά έλλειψιν πίστεως".

Γι αυτό τονίζω ότι πρέπει να αποδεχόμαστε πλήρως ο,τιδήποτε συμβαίνει, καθόσον αν δεν σχεδιάστηκε από τον Θεόν τουλάχιστον επετράπη από Εκείνον για τους δικούς Του λόγους. Ο μακαριστός κορυφαίος ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος μας λέει ότι ο Θεός απαντά κατ'αναλογίαν του εσωτερικού μας κόσμου, ανάλογα πόσο τον αποδεχόμεθα:

Θυμίζω : «... εν παντί ευχαριστείτε· τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς»

Επανερχόμενος στα "εστιατορικά" η τελική επιλογή είναι πάντα στον πελάτη. Το εστιατόριον οφείλει να έχει την απαραίτητη ευελιξία κι ανταγωνιστικότητα αλλά πάντα ο πελάτης έχει τον τελευταίον λόγον. 

 Αν λοιπόν είναι σημαντικό για να τρώμε καλά και σωστά να δίνουμε χώρο στους ειδικούς να επιλέγουν για μας την σειρά και κλιμάκωση του μενού, πόσο μάλλον στον Παντογνώστην και Δημιουργόν πάντων και ημών για την βιοτή μας και κυρίως για το αιώνιο μέλλον μας.

Τότε θα εκπλαγούμε ευχάριστα έχοντας επιλέξει όχι το degustation αλλά το salvation menu, ελληνιστί ΟΔΟΝ ΣΩΤΗΡΙΑΣ. Διότι «οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ» (Ματθαίον 4,4) κι όταν αμφισβητούμε το τι μας λέει μέσω του πνευματικού τότε αγνοούμε Εκείνον και μας επαναλαμβάνει το παιδευτικό Του σχέδιο μέχρι να το εμπεδώσουμε. 

 Αλλά μήπως οι εκπαιδευτικοί δεν λειτουργούν ομοίως; «Επανάληψις μήτηρ μαθήσεως» και κάποιοι άμυαλοι μένουν αιώνιοι φοιτητές. Ας μην τους αντιγράφουμε...

Κυανούς Ουρανός

* Ας μου επιτρέψει το φίλτατον ιστολόγιον τους φραγκολεβαντίνικους όρους, που ναι μεν τους απεχθάνομαι (όπως κι εκείνο) αλλά είναι ειδικού σκοπού στο παρόν άρθρο.